Jakarta, Bandung

Endonezya kanımca bizden 50 yıl geriden gelen, %90 müslüman nüfuslu bir ülke. 325 milyon insan yaşıyor. İslamın en önemli şartı olan temizlik ne yazık ki, burada da göz ardı edilmiş. Uzak doğunun en çirkinleri Endonezyalı herhalde. Vize girişte 25 usd karşılığı alınıyor.

Şişman insan parmakla gösterilecek kadar az. Ekmek ve hamur işi yemiyorlar. Ekmek sadece otellerde ve lüks restaurant’larda veriliyor. Ekmek yerine her öğün haşlanmış yağsız tuzsuz pirinç geliyor masalara. Acaip kızartma yiyorlar, nasıl zayıfsınız siz bu kadar kızartmaya dedim. Herşey doğalmış GDO’yla daha tanışmadık dediler.

JAKARTA

Trafik anlatılır gibi değil. Öylece duruyor. Yarım saatlik yol dedikleri yere 2 saatte ulaşınca seviniyorsun. Motosiklet sayısını tahmin edemeyeceğim, zaten trafiği bu hale getiren onlar. Şehir içinde sayısız el arabalarında yiyecek satılıyor ve çoğu insan buralardan yiyor. Pislik diz boyu! Duvar kenarlarına işeyenler normal görüntü, yapacak hiçbirşey yok. Heryer alışveriş merkezi dolu. Bu merkezler şehrin genel pisliğinden uzak çok modern ve çok büyük. Zaten dışarıda nem oranı o kadar fazla ki, ancak AVM’lerde nefes alınıyor. Merkezdeki en büyük AVM ‘Grand Indonesia Shopping Mall’. Yaklaşık 3 Cevahir büyüklüğünde. Her marka var, ama bizim 2 katımız pahalı. Kiralar anormal yüksekmiş, o yüzden dediler. Outlet anlayışları bizden farklı sadece defolu ürünler satılıyormuş. Genel de japon arabaları kullanıyorlar. Zengin-fakir arası uçurum inanılmaz. Mesela ‘slam area’ dedikleri bir bölge var, fakir kelimesi az ve çok tehlikeli. Bu bölgede yaşayanların sayısı 500.000 leri bulmuş. Büyük tehdit diyorlar.

İklim çok acaip. Mesela yağmur geliyorum demiyor, aniden bastırıyor 5-10 dk. kadar seller gidiyor, sonra hiçbirşey yok.

Kadınlar büyük oranda tesettürlü. Aynı bizde ki gibi. Vücut hatları ortada ama kafa kapalı. İlkokulda mecburi ders olarak Kuran arapçasını ve anlamını öğreniyorlar. Endonezya’ca kuran meali yokmuş çünkü Arapça dışında kuran okumayı günah sayıyorlar. Beni şoke eden bir şey oldu. Arabada giderken pop müzik yayını vardı, bir şarkı bitti ve pop ritminde fatiha suresi başladı. Eller havaya kıvamında değil ama, yakın. Olağanüstü güzel sesli bir adam okuyordu. Meğerse her ezan vakti o çalıyormuş.

Otelimiz Pullmann Jakarta Central Park. Merkezi, ‘standart’ odaları 5 yıldıza yakışmıyor. ‘Delux’ oda çok güzel. Muazzam bir lobisi var. Sigara içilen oda mevcut. Balkon yok. ‘Booking.com’ fiatı gecelik 281 TL. ‘Deluxe’ oda banyolarında ‘Roger Gallet’ ürünleri koymuşlar. Klima çok sessiz. Kahvaltı zengin denebilir. Müşteri portföyü ağırlık uzakdoğulu. Biz kahvaltı salonunda hemen göze batıyorduk. Genelde Endonezyada içki büyük sorun. Ya hiç yok, ya da çok pahalı. Otelde şarap mönüsü odaya istek üzerine geliyor. En ucuzu bardak 12 usd, en pahalısı 22 usd. Ucuzları sorduk hep bitti dediler. Bardağına 18 usd ödeyerek kendi pahalılık rekorumu kırdım.

Otelin tam karşı çaprazında ki ‘Grand Indo AVM’nin ‘East Mall’ kanadında ‘Nintynine cafe’ var. Zengin Indo ve Avrupa mutfağına sahip, kapalı alanda sigara içme kısmı mevcut. Yemekler lezzetli (4 kişi akşam yemeği 1 bira 2 bardak şarap ile 90 usd verildi).

Başka bir akşam otele çok yakın bir Bali restaurant’ına gittik. Adı Tugu. Mükemmel bir yer. Oda ve salonlardan oluşmuş. Yemek inanılmaz lezzetliydi. tek sorun fazla loş. Yengeç, jumbo karides, sebze tabağı ,et tabağı, ördek ,2 bardak şarap ve 1 bira için 100 usd ödendi.

Havaalanı gene bir ömür sürdü. Yakınında (20 dk. kadar) ‘Bayside Mall’ diye yeni bir AVM açılmış, çok çeşitli yemekler ve dükkanlar var. Çok temiz güzel vakit geçirilebilir. Teraslar jdenizi manzaralı.
Havaalanında klima yetersiz. Sigara içilen tek bir cafe var. Dükkanlar gani gani. Son dakika hediyeleri için veya elinizde kalan rupaları harcamak için ideal.

Genel intiba olarak Jakarta’ya yolunuz düşmez inşallah diyorum

BANDUNG

Hiç kimsenin gitme ihtimali yok ama kısaca yazayım. Yemyeşil küçük bir şehir. Yaklaşık 1 milyon nüfusu var. Yapacak hiçbirşey yok. En meşhur caddeleri dedikleri yeri pislik götürüyor. Turgay toplantı da iken firma yanıma genç bir asistan hanım verdi. Ve bir ilk yaşadım. İsmi Lutfia ve ful tesettür. Nasıl şeker bir kız. 25 yaşında ingilizce süper. Dünya iyisi. Bilgiye ve değişik kültürlere aç. Çok hoş bir arkadaşlık kurduk. Bir sürü bilgi paylaştık. Ailesi çok sıkı diye üzülüyor. Akşam çıkması yasak. İşe motorla gidiyor. Araba ehliyeti yok, olsa ne olacak, alacak para yok. Üniversite mezunu maaşı 300 usd. Evle iş arasında mekik dokurken nasıl evleneceğim diye hayıflanıyor. En büyük korkusu Malezya gibi olmak. ‘Nuh Tufanı’ filmi Malezya ve Endonezya’da yasaklanmış, bu onu çok endişelendirmiş. Kitap okumayı seviyor ama çok kitap basılmamasından şikayetçi. Hayali Parisi ve İstanbul’u görmek.

Padma Otel: ormanın içinde bir cennet. Kuş cıvıltıları, böcek sesleri, tam bir doğanın kucağı. Gecesi 360 TL. Oda mükemmel. Hele o personel. Bir de bize misafirperver derler. Biz onların yanında suratsız kaldık. Şarap gene pahalı. İndirimli Fransız şarabının şişesi 56 usd.

lütfiye beni öğlen yemeğine ‘Sapulidi Restaurant’a götürdü. Ormanın içinde otel ve restaurant olarak hizmet veriyor. Acaip değişik bir yer. Biz de yok öylesi. Bu indo’lar acaip yemek yiyor. Ben iki tabak deniz ürünü aldım. Lütfiye ve şöför adam başı dört tabak yediler. İçki yok tabii ki, meşrubatla birlikte 40 usd.

Akşam yemeğini ‘The Valley restaurant’ta yedik. Uludağ yolu gibi bir yerlere çıktık. Şehir ayaklar altında. Çok lüks, açık hava ve hele şükür şarap var. Anormal yemek yendi. 1 şişe şarap dahil 5 kişi 160 usd. İlginç olanı genelde restaurant’larda bıçak yok. Kaşıkla kesiyorlar. Neyse ki burada vardı.

Ertesi gün bizi ‘Bogor’ şehrine safariye götürdüler. İki saat dedikleri yol 4.5 saat sürdü. Safari çok ilginçti. Hiç bilmediğimiz hayvanları gördük. Yalan dünya dizisinde Selahattin’in Gülistana söylediği tapir’i gördük ki acaip çirkin hakikaten!